9 september 2013, een mooie datum voor het begin van een blog met gedachten over conflicten in de wereld vanuit de visie van de mediator.
Conflicttheoretisch gezien is het probleem tussen Israël en Palestina vooralsnog onoplosbaar. Niet dat het onmogelijk zou zijn om de contouren van een definitieve oplossing te schetsen. De reden is dat geen der partijen de noodzaak of de wil heeft (commitment) om met de ander aan zo’n oplossing te werken. Geen van beide partijen is
zover om te zeggen: “Nu is het genoeg geweest, wij hebben nu zelf zoveel geleden, de enige manier om dat te stoppen is om te gaan overleggen hoe we elkaar als buren zullen accepteren.”
Beide partijen verwachten kennelijk nog steeds meer heil van verder gaan met vechten dan van samen werken aan een oplossing. De vraag is hoeveel doden er nog moeten vallen voordat men daar wel toe bereid zou zijn.
Zoals eigenlijk bij ieder conflict: pas als partijen genoeg last van de nadelen van een probleem hebben kan de wil ontstaan om samen tot een oplossing te komen. Pas dan kun je zakelijke afspraken maken en zijn ze in staat om zich te houden aan afspraken. Omdat het ook in hun eigen belang is.
Zolang beide partijen niet de wil hebben om het echt op te lossen, blijft iedere bemiddelingspoging gedoemd te mislukken. Ondanks alle initiatieven, zoals Camp David in 1978, Oslo 1993, en alle andere pogingen die de internationale gemeenschap sindsdien geprobeerd heeft. Het initiatief om te praten komt steeds van een derde: “Zouden jullie, om humanitaire redenen niet eens……”. De bemiddelaar dringt zich op met een eigen belang, hoe nobel ook. Er is pas een teken van hoop in dit conflict als een van beide partijen zelf de ander een hand voor een gesprek zou reiken. Maar zo’n gebaar lijkt nog ver weg.